I won’t survive losing another dearest one…

~ Leslie Rose ~

~ Córka Hebe i półboga – syna Iris ~
~ Drużynowa domku Hebe ~
~ 16 lat ~
~ 6 maja ~

How it all started…

Mała dziewczynka spała spokojnie w swoim łóżku, przytulając ulubionego pluszowego misia, którego nie oddałaby za nic na świecie. Jedynie swojego ojca kochała bardziej, choć  właściwie nie znała go zbyt dobrze. Całe dnie spędzał w pracy, biorąc nadgodziny, aby móc utrzymać siebie i Leslie. W ciągu dnia, zostawiał ją pod opieką sąsiada, mieszkającego w tym samym bloku, trzy piętra niżej. Wychodząc do pracy podrzucał ją do Stevena. Dziewczynka szybko go  polubiła. Nie był on jednak ojcem, którego tak bardzo potrzebowała  osamotniona dziewczynka, a z którym tak mało czasu spędzała…

Tego wieczora, ojciec jak zwykle odebrał ją od Stevena, a po powrocie do domu, zrobił kolację. Ponieważ dziewczynka była już bardzo zmęczona, otulił ją kołderką i pocałował na dobranoc. Już przysypiała, kiedy usłyszała brzęk tłuczonej szyby i krzyk ojca. Przerażona zerwała się z łóżka. Z zobaczyła jak wbiega do pokoju w rozerwanej koszuli i zakrwawionym mieczem w ręku. Chwycił ją za ramiona. W jego oczach malował się bezbrzeżny smutek, a także lęk.
- Leslie, nie mamy zbyt wiele czasu, więc posłuchaj mnie uważnie. Biegnij do Stevena, nie zatrzymuj się po drodze, ani nie oglądaj się za siebie. Po prostu biegnij do niego najszybciej jak potrafisz. On będzie wiedział co robić… i… cokolwiek się stanie, pamiętaj, że cię kocham…  – szepnął przez łzy - …biegnij! -  dziewczynka, nie rozumiejąc co właściwie się dzieje, zerwała się z łóżka i pognała przed siebie. Zbiegła po schodach, ściskając kurczowo swojego misia – Alberta. Kiedy dopadła drzwi Stevena, cała drżąca i zapłakana, ten, bez słowa, chwycił ją w ramiona i zatrzymał pierwszą przejeżdżającą pod blokiem taksówkę.

„Hold me closer one more time,
Say that you love me in your last goodbye”

Młody mężczyzna pochyla się nad roześmianą córeczką, zachwyconą sztuczkami ojca.

- Jeszcze raz, tatusiu! Proszę! – woła, sepleniąc odrobinę.
Ten uśmiecha się, unosząc ponownie ręce. Koncentruje się i po chwili między jego dłońmi pojawia się tęcza mieniąca się żywymi barwami. Leslie klaszcze zachwycona swoimi małymi rączkami.
- A teraz idź już spać, moja mała księżniczko – ojciec całuje ją w czoło – dobranoc.
Dziewczynka unosi roziskrzone błękitne oczy, obdarzając go radosnym spojrzeniem.
- Kocham cię, tatusiu… - szepcze tuż przed odpłynięciem w krainę sennych marzeń.

„Give me love like never before
'Cause lately I've been craving more”

  

Mała dziewczynka bawi się na dywanie ze Stevenem. Satyr siedzi obok niej na dywanie, opowiadając o greckich bogach, mitologii. Zafascynowana Leslie, pochyla się, uważnie oglądając obrazki w leżącej przed nią książce. Szczególnie podoba jej się akwarela przedstawiająca młodą uśmiechniętą kobietę, stojącej obok tęczy. Dziewczynka stuka w obrazek, zwracając na niego uwagę Stevena.
- Mój tatuś robi ładniejsze tęcze… - oświadcza głosem przepełnionym dumą. Satyr uśmiecha się do małej i unosi rękę, burząc jej brązowo-rude falowane włosy. Leslie prycha, odsuwając się.
- Nie rób tak! – woła, a Steven robi niewinną minę. Po chwili wybucha śmiechem, nie mogąc się powstrzymać, a mała do niego dołącza.

„Oh, somewhere over the rainbow
way up high”

Past will always find you back…

„And the dream that you dare to, why,
oh why can’t I?”

Tak właśnie trafiła do obozu. Steven, jak się później dowiedziała - satyr, zaprowadził ją tam, całą i zdrową. Leslie dorastała, uczyła się i trenowała w obozie. Nie chciała wracać do pełnego potworów świata, który zabrał jej ojca. Osamotnienie w dzieciństwie i tragiczna śmierć najbliższej jej osoby, sprawiły, że stała się nieśmiała i zamknięta w sobie. Raczej pogodna i sympatyczna, nie nawiązała jednak z nikim bliższej znajomości, bojąc się ponownej utraty kogoś bliskiego sercu. Poza treningami, większość czasu spędzała samotnie czytając książki, odpoczywając w cieniu drzew lub nad jeziorem, czy na plaży. 

„Give me love like never before
'Cause lately I've been craving more”

Pewien przełom w jej życiu nastąpił tydzień przed jej 15. urodzinami, kiedy podczas treningu, została przydzielona do drużyny z synem Hypnosa. Dylan okazał się być miły i pełen zrozumienia. Od tego czasu nie jadała już śniadań samotnie, czy nie siedziała na zajęciach na uboczu. Po raz pierwszy w życiu zaprzyjaźniała się z kimś bliżej, choć całkowicie swobodnie zaczęła się czuć w jego towarzystwie dopiero po prawie 2 latach. Ku swojemu zdumieniu, odkryła, że potrafi się śmiać i bawić, a pustkę w jej sercu, powoli zaczęła wypełniać obecność bratniej duszy…

Wygląd:
~ 171 cm wzrostu,
~ szczupła, drobnej budowy, ale silna,
~ średniej długości brązowo-rude włosy;
kręcone, falowane lub niemal proste – zależnie od pogody,
~ zazwyczaj niebieskie oczy, choć czasem stają się
lekko szare, zielone lub brązowe.

Leslie nie do końca rozumie, jak objawia się jej dar. Jest jedynym dzieckiem Hebe w obozie, nie ma więc z kim o tym porozmawiać. Przez te lata zaobserwowała jednak kilka rzeczy. Po pierwsze, podczas jednego z treningów, odkryła u siebie zdolność do „leczenia” innych ze zmęczenia. Początkowo wyczerpywało ją to, z czasem jednak, po długich godzinach ćwiczeń, zdołała zredukować zużywaną przy tym energię do naprawdę niewielkiej ilości. Ponadto zauważyła, że zmienia jej się kolor oczu. Nie tak bardzo, jak gdyby była córką Iris, ale czasem codzienna błękitna barwa stawała się odrobinę szara, zielona lub brązowa. Myślała, iż jej włosy również tak często się zmieniają ze względu na to, że jest wnuczką Iris, później jednak odkryła, że są one po prostu bardzo czułe na pogodę. Zależnie od tego, czy padał deszcz, czy też świeciło słońce; czy był zimny, czy też upalny dzień, jej włosy czasem się kręciły, a czasem były proste. Również zależnie od oświetlenia, wydawały się być, albo brązowe, albo rude. Nie przykładała do tego jednak większej uwagi, gdyż już dawno się przyzwyczaiła.

~ początkowo nieśmiała, jednak jak już kogoś

lepiej pozna, okazuje się miła i wesoła;

~ nie czuje się dobrze w tłumie ludzi;

~ uwielbia czekoladę, szczególnie gorzką z orzechami;

~ kocha psy, zawsze chciała mieć jednego;

~ lepiej strzela z łuku niż walczy mieczem,

choć w dzięki tylu latom treningów, jest niebezpiecznym

przeciwnikiem w obu przypadkach;

~ jedną z jej pasji są książki, potrafi czytać

całymi dniami i nocami;

~ nie przepada za córkami Afrodyty, które denerwują ją

swoim zapatrzeniem w siebie;

 

Choć od wilgoci puszą i kręcą jej się włosy, dziewczyna lubi deszcz. A raczej to co po deszczu następuje – tęczę, której zawsze uważnie wypatruje. Zawsze przywodzi jej ona wspomnienia ukochanego ojca, blaknące z każdym rokiem. Po tylu latach, ledwo pamiętała jego głos, uśmiech. Czuła żal, że nie poznała go lepiej, była taka beztroska w dzieciństwie. Gdyby tylko mogła cofnąć czas…

„The world is not a wish-granting factory.”

Było upalne popołudnie i Leslie szukała zacisznego miejsca, w którym mogłaby wypocząć i poczytać. Postanowiła pójść na jedną ze swoich ulubionych polan, praktycznie zawsze pustą, gdyż osoba nie wiedząca o jej istnieniu, musiałaby się namęczyć, aby ją odnaleźć. Po kilkunastu minutach dotarła do celu. Z westchnieniem ulgi chciała usiąść w cieniu rozłożystego dębu, kiedy usłyszała zaskoczony okrzyk. Śpiący wcześniej pod tym drzewem chłopak, obudził się, wyraźnie zaskoczony obecnością dziewczyny. Po chwili rozpoznała syna Hypnosa.
- Dylan…! Nie chciałam… szukałam spokojnego miejsca i…
- Nie ma sprawy, i tak bardziej drzemałem niż spałem. – uśmiechnął się do niej szczerze.
– Co czytasz? – zagadnął, wskazując trzymaną przez dziewczynę książkę.
- „Gwiazd naszych wina”, John Green. – powiedziała cicho, nagle onieśmielona.
- O! Dobre? – zainteresował się.
- Tak, to naprawdę przepiękna powieść…
- Poczytasz mi? – roześmiał się, widząc zaskoczenie Leslie. – Proszę…
- No dobrze… - i tak spędziła popołudnie, czytając komuś po raz pierwszy książkę. Kiedy musieli iść na zajęcia Dylan podziękował jej, pytając:
- Skończymy kiedyś?- Jasne – a kiedy każde z nich odeszło w swoją stronę, na twarzy dziewczyny pojawił się szeroki, mimowolny uśmiech. Ale chłopak już tego nie widział…

„Maybe ‘okay’ will be our ‘always”

~ kontakt ~
~ e-mail: nefretethis@gmail.com ~
~ gg: 50382076 ~