I am too small to understand big problems

~•~ Nicole (Nic, Col, etc.) Aeras ~•~

~•~ 6 lat ~•~
~•~ 18 maja ~•~

~•~ Córka Zeusa ~•~

Jest bardzo radosna i żywiołowa, jak przystało na osobę w jej wieku. Na jej twarzy bardzo często gości szeroki uśmiech. W jej przypadku półboskie ADHD jest wyjątkowo nasilone, czasem wręcz nie potrafi usiedzieć w miejscu, cały czas się wierci, kręci, rusza. Jest typem osoby bardzo ciekawskiej, której zawsze wszędzie jest pełno. Bywa bardzo zaborcza, jak już się uprze, to nic nie zmusi jej do zmiany zdania.  

 Jest małą, drobną istotką, ma 111 cm wzrostu. Jej długie, jasnobrązowe włosy lekko się falują i sięgają prawie do pasa. Ma duże, niebieskie oczy, które okalają czarne rzęsy. Jej małą, kształtną twarzyczkę ozdabia drobny nosek i malinowe usteczka. Lubi sukienki tak samo jak luźne bluzy, swetry, koszulki i koszule. Często chodzi w czapce, a włosy zazwyczaj ma rozpuszczone.

Swoich umiejętności w ogóle nie kontroluje. Zazwyczaj jest tak, że pogoda dookoła niej odzwierciedla jej samopoczucie. Kiedy jest zła dookoła niej zrywa się wiatr, pojawiają się burzowe chmury, czasem nawet błyskawice. Poszukuje kogoś, kto mógłby pomóc jej choć trochę zapanować nad jej mocami, bo są kierowane tylko jej emocjami, co już kilka razy wyrządziło szkody.

Jak to często bywa w półboskich rodzinach wychowała ją matka, ojciec odszedł nie długo po jej narodzinach. Pamięta z tego wczesnego dzieciństwa tylko jeden obraz – jego uśmiechniętą twarz, pochylająca się nad jej łóżeczkiem. Wie o nim jednak dużo, bo zamiast bajek na dobranoc mama czytała jej mity i opowiadała jej o Gromowładnym Zeusie.

Nie spędzała dużo czasu wśród rówieśników. Większość czasu spędzała wraz z matką, nawet kiedy zaczęła chodzić do szkoły, spędzała w niej tylko tyle czasu ile musiała, nie przywiązując się zbytnio do kolegów i koleżanek z klasy. Uwielbia spędzać czas na świeżym powietrzu, nawet włócząc się bez celu, po prostu poznając okolice. Zawsze wolała spędzać czas wśród starszych od siebie osób.

Wszystko zmieniło się kilka dni temu kiedy podczas jednego ze spacerów zaatakowały potwory. Nagle zleciało się stado ptaków, które miały metalowe skrzydła. Nicole schowała się za drzewami i w końcu odpędziła je przypadkowo rozpętaną burzą, ale jej matka już nie żyła. 

Wybiegła z płaczem z parku i wpadła na ulicy na mężczyznę, który objął ją ramieniem i przytulił do siebie uspokajająco. Wtedy po raz pierwszy naprawdę spotkała swojego ojca. Kupił jej gorącą czekoladę i wytłumaczył wszystko oraz powiedział jak ma dotrzeć do obozu. Niestety nie miał zbyt dużo czasu, ale dziewczynka jakoś dała rade sama tam dotrzeć.

~•~

Oczywiście jestem chętna na wszelkie wątki i powiązania. 
Kontakt ten sam co u Dylana.
KP pewnie ulegnie jeszcze zmianom.