Karm mnie, a będę twoja

[Postać była już wykorzystywana na pierwszym blogu o CHB na onecie. Została jedynie trochę przerobiona aby nie miała zbyt wielkich umiejętności. Jeśli administracja będzie miała co do niej jakiekolwiek zastrzeżenia, proszę o komentarz, poprawię co będzie trzeba.]

Imię i nazwisko: Miri Flaved

Wiek: Zdecydowanie powyżej czterdziestki, natomiast dzięki pomocy bogów wygląda na szesnaście

Domek: Kiedyś domek podopiecznych Artemidy (łowczyni), aktualnie Wielki Dom jako nauczycielka*

Rodzina: Madrin Flaved (syn Aresa), Julia Denor (córka Demeter)

   - I dlatego właśnie wróciłam - wzrok szatynki wyrażał coś między zmęczeniem, a zniesmaczeniem równym przeżuciu starej podeszwy. To, że bogowie chcieli, żeby wróciła to jedno, a to, że musiałaby się użerać w Wielkim Domu razem z Panem D. to zupełnie co innego. Szef obozu najwyraźniej również nie był najbardziej optymistycznie nastawiony do pomysłu Olimpijczyków. Wciąż pamiętał drobne spory pomiędzy nim i łowczynią, choć w gruncie rzeczy zdawał sobie świetnie sprawę z tego, że bywali herosi, którzy sprawiali znacznie większe problemy.

- Jeśli dobrze rozumiem Zeus chce, żebyś prowadziła zajęcia z panowania nad darami dla herosów nimi obdarzonymi.

Łowczyni skinęła głową. Sama posiadała dar związany z panowaniem nad roślinnością, który opanowała już w młodości, a lata praktyki i pomocy innym w odnalezieniu własnych mocy sprawiały, że rzeczywiście, gdyby nie jej charakter sama sobie wydałaby się świetną kandydatką. 

- Wiem, że nie macie aktualnie takich zajęć w programie, ale zrozum, że nic nie daje nam tak wielkiej przewagi jak nauczenie się dysponowania boską częścią naszej natury. W dodatku, dzięki znajomości ziół i umiejętności ich wytwarzania, mogę się przydać w obozowym szpitalu.

- Miri Flaved pomagająca cierpiącym, zamiast odwracającej się od ludzi przez ich słabości, a to ciekawe - zakpił Dionizos, a łowczyni posłała mu mordercze spojrzenie. Rzadko kiedy była aż tak pewna tego, co musi zrobić, zwłaszcza, że, w przeciwieństwie do boga wina, była na bieżąco z informacjami o mitologicznych stworach, które z roku na rok stawały się coraz silniejsze i starały się znaleźć sposób na wdarcie się do obozu.- Ale niestety wszystko zależy ode mnie, czyż nie?

Sztuczny uśmiech Olimpijczyka sprawił, że jedyne o czym myślała, to rozkwaszenie jego gęby jednym, szybkim ruchem pięści. Siłą woli zmusiła się jednak do opanowania.

- Myślę jednak, że Olimpijczycy mogliby poczuć się urażeni twoją odmową - rzuciła jakby od niechcenia. - I nie wiem... Może na przykład przedłużyliby twój pobyt w tym jakże atrakcyjnym miejscu.

Widziała, że trafiła w sedno, teraz już tylko słowna zgoda dzieliła ją od powrotu do miejsca, w którym spędziła zdecydowaną większość swojego życia. Dionizos zacisnął zęby i po krótkiej chwili milczenia mruknął:

- A więc Miri, witaj w obozie. Wiesz gdzie jest Wielki Dom, weź pokój na parterze po lewej. Na dniach dostaniesz odpowiedź, czy dodamy twój przedmiot, czy zostaniesz tylko w szpitalu.

Słowo "przedmiot" niemal wypluł z ust, dając do zrozumienia, co sądzi na temat ingerowania w plan obozu.

Instrukcja obsługi Miri:

• Karm
• Nie użalaj się nad sobą
• Pokaż, że coś potrafisz

   Jeżeli wśród obozowej kadry pedagogicznej znajdzie się ktoś, kto z uporem maniaka przeanalizuje, każdy nawet najdrobniejszy mięsień swoich (i nie tylko swoich) podopiecznych, to będzie to Miri. Kobieta lubi podziwiać męskie ciało i na podstawie swoich obserwacji wywnioskowała, że statystycznie najlepiej wypadają w rankingach synowie Hermesa. W wolnych chwilach je, je, je i dziękuje bogom za swoją przemianę materii, dzięki której nie przypomina jeszcze zapaśnika sumo. Kiedyś jej podopieczna narysowała krótki komiks o przygodach łowczyni z nieustającym głodem, w którym umieściła dymek "Karm mnie, a będę twoja". Miri jednak nigdy nie była z mężczyzną, gdyż jako łowczyni czuje się zobowiązana do przestrzegania ich zasad. Najważniejsze są dla niej własne przekonania, na przykład to, że samobójstwo jest najwyższą formą tchórzostwa, czy że tchórzostwo jest najgorszą odmianą słabości. Zlekceważyła je jeden raz w stosunku do członka rodziny (Alexandra Bellatora) i długo tego żałowała. Brakuje jej wielu rzeczy z opanowaniem i cierpliwością na czele. Nie należy do osób specjalnie taktownych, głównie ze względu na to, że szczerość to jej drugie imię. Za pobudkę wczesnym rankiem gotowa zabić, ale w kryzysowych sytuacjach jest niezastąpiona. Charakter nie zaskarbia jej zbyt wielu przyjaciół, ale tych, których ma, szanuje i jest im wierna do grobu. Nie szczerzy się na widok małych dzieci, co nie znaczy, że ich nie lubi. Docenia ludzi, którzy wkładają swój trud w to aby czegoś dokonać, a brzydzi się słabością. Każdy, kto pokazuje, że nie umie wziąć się w garść, nie powinien liczyć na jej sympatię. Nie jest zbyt rozrywkowa, z wiekiem coraz bardziej przestawia się na tryb pracy nad sobą, pracy na rzecz innych i pracy nad innymi. Chciałaby zrozumieć więcej niż rozumie, dlatego wysłuchuje każdego, kto tego potrzebuje, liczy jednak, że zaraz po tym dana osoba przestanie się użalać nad sobą i stanie na wysokości każdego zadania. Czasem bardzo potrzebuje przytulenia, ale za nic by się do tego nie przyznała, jej życie nauczyło ją radzić sobie samej nawet gdy to trudne. Przeżyła śmierć zbyt wielu swoich przyjaciół, by nie doceniać życia, co jeszcze bardziej utwierdza ją w przekonaniu, że nie ma prawa okazać słabości, lub rozczulać się nad sobą, byłoby to ubliżenie tym osobom. Między innymi dlatego rzadko opowiada innym swoją historię, która, choć długa i ciekawa, przepełniona jest wieloma rzeczami, do których jej zdaniem nie warto wracać.

Lubi: Dzieci Hefajstosa

Nie lubi: Dzieci Afrodyty - choć uważa, że bywają przydatne

Zazdrości: Dzieciom Ateny i Posejdona

Odnajduje się wśród: Dzieci Aresa i Demeter

Ma słabość do: Dzieci Hermesa

Ciekawią ją: Dzieci Hadesa

Reszta jest jej obojętna

   Jeśli powiedzenie: nie oceniaj książki po okładce; jest prawdą, to Miri jest tego najlepszym przykładem. Ta filigranowa kobieta, mierząca sobie zawrotne metr sześćdziesiąt sześć, wprawdzie posługuje się głównie łukiem, ale do rękoczynów jej również niedaleko. Poza tym, która półbogini w wieku lat ponad czterdziestu wygląda na szesnaście. Drobną twarzyczkę o odrobinę azjatyckich rysach okalają średniej długości, proste włosy w kasztanowym kolorze. Nie wyróżniają się one za bardzo w lesie i tylko wspomagają maskowanie się w koronach drzew dla ucieczki od niechcianego towarzystwa. Natomiast tym, co przyciąga wzrok, jest para ciemnych, hipnotyzujących tęczówek. Na swoje szczęście, czy nieszczęście, Miri kompletnie nie zdaje sobie sprawy z tego jak mogłaby działać na mężczyzn, gdyby, zamiast odpychać, próbowała ich przyciągać. Zwyczajnie od chwili stania się łowczynią nie dopuściła do siebie takiej myśli, że mogłaby kiedyś z kimś być, dlatego niczym dziwnym nie będzie dostrzeżenie jej przy śniadaniu spóźnionej, potarganej i z odciśniętą na twarzy poduszką.

[ *Proszę, żeby administracja zdecydowała, czy ewentualnie można dodać taki przedmiot zajęć jak "opanowanie daru", czy mam przekwalifikować Miri, czy po prostu wysłać ją do szpitala obozowego jako pomoc, czy nabroiłam już na starcie i mam cofnąć Miri w jej historii bardzo na początek do etapu uczestnika obozu (żal mi po prostu jej historii, żeby pisać od nowa inaczej).]