You said we're not responsible but we are

Rhett Hadenhart | syn Demeter i Richarda Hadenharta | 2 stycznia 1997 

jeszcze obozowicz | wkrótce trzeba coś z tym zrobić | domek czwarty 

Jeśli to Richard Hadenhart jest wielbicielem Margaret Mitchell, nigdy się z tym nie zdradził. Jeśli wina leży po stronie matki - śmiertelny umysł nie zrozumie, co pociąga bogów w amerykańskiej literaturze. Komuś jednak Rhett musi zawdzięczać takie imię, a ponieważ przyrodnie rodzeństwo nie nazywa się ani Scarlett ani Ashley, prawdopodobnie żale powinien kierować do Demeter. Z tym, że kiedy ma się o mało co osiemnaście lat, to po prostu głupio mieć kompleksy z powodu własnego imienia. 

Nigdy nie wyróżniał się spośród rówieśników zdolnościami szermierczymi, nie należy do czołowych szermierzy ani zapaśników, nie biega najszybciej na świecie ani nie jest specjalnie mądry, a jednak opanował każdą z tych sztuk na tyle, by po pobieżnej obserwacji nie można było mu postawić poważniejszych zarzutów. Aczkolwiek może być niepokojące, że mimo lat spędzonych w obozie (choć bardzo długo nie był całorocznym) nie znalazł dyscypliny, w której czułby się na tyle dobrze, by miało to odbicie w wynikach. Z drugiej strony, nikt nigdy nie trzepnął go w ramię i nie powiedział "zajmij się czymś na poważnie". Dlatego Rhett zajmuje się rzeczami mało poważnymi, na przykład spędza godziny na uczeniu najmłodszych herosów podstaw szermierki, a gdy maluchy już opanują trzymanie ćwiczebnego miecza tak, by nie wypadał im z rąk, pozwala okładać się po żebrach. Bierze się to z natury chłopaka, który chciałby być przyjacielem całego świata i żyć ze wszystkimi w zgodzie. Najchętniej przyjąłby na siebie rolę starszego brata każdego znacznie młodszego półboga i serdecznego przyjaciela tych mniej młodszych. Starsi i rówieśnicy patrzą na to postępowanie krytycznie, ale rzadko już docinają synowi Demeter. Może dlatego, że mimo wszystko nigdy nie miał lekkiej ręki, a niejedna kostka została skręcona za jego sprawą.

Co jednak poradzić na półboga, dla którego korzenie z chęcią wypiętrzą się spod ziemi, a pnącza oplotą nadgarstki napastnika? 

Ci nieliczni, którzy pamiętają małego Rhetta, wiedzą, że jako dzieciak miał tendencję do wpychania do ust wszystkiego, co znalazł. Nie sposób było upilnować pięciolatka przed złapaniem każdego możliwego zatrucia, a jednak jego organizm znosił te próby zaskakująco dobrze. Nawet teraz trzeba się porządnie wysilić, żeby czymś podtruć Hadenharta. Co znowu wciąż nie jest takie proste; jakby uważał, że im bardziej kolczasta i jaskrawa roślina tym musi być smaczniejsza. 

Ma dwie najbliższe przyjaciółki, z których jedna jest córką Aresa i nieustannie łoi go po grzbiecie, a kiedy akurat tego nie robi, jest przeuroczą i elokwentną osobą uwielbiającą urządzać czas innym, druga jest ruda, ma na imię Elsa i całe dnie spędza w ambulatorium, podając nektar i ambrozję. Ta pierwsza kiedyś próbowała powstrzymać Rhetta przed wpakowaniem sobie do ust garści pomarańczowych jagód, ta druga głównie macha ręką, gdy widzi, jak syn Demeter raźnym krokiem maszeruje do ambulatorium i rości sobie prawa do sekcji jego żołądka, gdyby zginął pierwszy. 

Kiedyś była ich czwórka i byli nierozłączni; obecnie jedno z nich jest przekonane, że znajdzie sposób, żeby uratować cały świat, jedno próbuje ratować, co się da, a Rhett obawia się, że nikomu nie może już prawdziwie pomóc. 

***************************

Lubię wątki i powiązania. Mogę być trochę niedzisiejsza, bo pamiętam pierwsze onetowe CHB, ale należy mi powiedzieć "przeginasz", a wtedy powinnam się poprawić.